Rozdział 5

-Igła, kurwa, odłóż ten telefon i weź się za bieganie, bo znowu skończymy tak jak w zeszłym tygodniu

-Wszystko pod kontrolą, zamontowałem mu GPS-a, jak będzie zmierzał na salę to wszystkich uprzedzę.

-Igła, nie żartuję, nie mam zamiaru kisić się tutaj przez Twoje głupie pomysły, rusz to tłuste dupsko i zapieprzaj do przodu

-Co Ty taki nerwowy przyjacielu, muszę Ci powiedzieć, że...

Ale Krzysztof nie zdążyły opowiedzieć ani o historii wyczytanej na Pudelku, oni o spalonej zapiekance, którą zaserwował mu wczoraj jego nowy współlokator - Fabian F. Krzyk, a raczej ryk zmroził wszystkim krew w żyłach, a to za sprawą gardła, z którego pochodziły nieprzyjemne dźwięki. Po raz trzeci w tym tygodniu zdenerwowali Kowala - a był dopiero wtorek.

-GPS-a? - z zrezygnowaniem dopytywał Lotman. -Stary, Ty sobie mózg zamontuj.

Ostatnie dni przed świętami dłużyły im się w nieskończoność. Kowalowi - bo chciał już zakończyć pierwszą rundę rozgrywek i ze spokojem odpocząć z córką i wnuczką. Zawodnikom - bo marzyli o prawdziwym jedzeniu i wypiciu kieliszka (lub siedmiu) wina i oderwaniu się od sportu.

-Plan jest prosty - po 10 karnych kółkach przemówił trener - Jutro mecz, pojutrze poranny trening i wieczorem klubowa wigilia. Obecność jak zwykle obowiązkowa.

-A jak kogoś nie będzie? - zza grupy zawodników wyłonił się Piter.

-Jak kogoś nie będzie to trenujecie w Wigilię, Sylwestra i Nowy Rok.

Milion złowrogich spojrzeń padło w kierunku Nowakowskiego, który wzruszył bezradnie ramionami i stwierdził, że jemu i tak wszystko jedno, bo on nie lubi świąt.

-Nie jesteś sam, baranie! - wykrzykiwał Ignaczak. -Ja chcę Nowy Rok przywitać, porządnie żonę wytańczyć, idziesz na klubową wigilię czy Ci się to podoba, czy nie!

-A muszę w garniturzeeee? - z miną zbitego psa dopytywał środkowy bloku. -Ja tak niechlujnie wyglądam w garniturach

-Bo niby bez nich wyglądasz inaczej - ściszonym głosem odpowiedziała połowa zawodników, po czym zgodnie stwierdzili, że garniak w wypadku Pita jest najbardziej zbędną rzeczą w całym podkarpackim wszechświecie.

*

-Jedno, piąte, pięćdziesiąte... - wyliczyła brunetka. -Boże, przecież nas jest tylko dwójka.

Zuza ogarnęła wzrokiem kuchnię i wybuchła śmiechem. Od kilku godzin lepiła uszka, pierogi i inne smakołyki, które już niebawem miały pojawić się na wigilijnym stole. Nadmiar obowiązków i mała liczba rąk do pomocy sprawiły, że potrawy musiały zostać przygotowane wcześniej. Zostawienie tego na ostatnią chwilę przynosiło ryzyko, iż w ogóle zabraknie ich na uroczystej kolacji.

-Zuz, jestem! - krzyknął wchodzący do domu trener Kowal. -Mówię Ci, jak z dziećmi. Krzysiek znowu się obija, Lotman wali po autach jakby mu za to płacili, a Piotrek od wczoraj opowiada takie głupoty, że jestem skłonny podejrzewać go o zażywanie niedozwolonych środków. O matko, a co to?

Mierzyli się wzrokiem przez kilka sekund, po czym oboje zanieśli się głośnym śmiechem.

-Ale przecież kolacja dla klubu jest z kateringu dziecko, mówiłem Ci

-To dla nas tato, tak trochę...mnie poniosło?

-Trochę, trochę to ja zaskoczony jestem - odpowiedział Kowal i z uśmiechem podszedł do blatu, na którym porozkładane były wszystkie pyszności świata. -Wiesz, że tego jest o dużo za dużo?

-Przynajmniej głodni nie będziemy - odparła brunetka i wróciła do lepienia pierogów.

*

Kręcił się po uliczkach Rzeszowa i bez celu zmierzał przed siebie. Próbował ułożyć jakiś plan, znaleźć jakieś rozwiązanie, ale od kilku dni jego mózg zdawał się być biernym uczestnikiem jego życia. Od tygodnia pomieszkuje u swojego kumpla z drużyny. Żeruje na jego dobrym sercu i z pewnością coraz bardziej ciąży jego bliskim. Jego życie prywatne obumiera, o ile kiedykolwiek można było go określić w inny sposób. Na domiar złego, jego dyspozycja sportowa również zdawała się falować. Dobre mecze przeplatał przeciętnymi, czasami wręcz tragicznymi. Na ostatnim treningu pięć razy odgwizdano mu podwójną - a zrobił to fizjoterapeuta, co tylko wzmocniło definicję paradoksu. Przechodząc obok jednego z wielu osiedli w Rzeszowie, usłyszał znajomy głos, który z dużym natężeniem zbliżał się w jego kierunku. Po kilku sekundach zauważył sylwetkę brunetki, która z wózkiem i kilkoma siatkami zakupów próbowała przedostać się na drugą stronę ulicy.

-Julka, mama nie jest słoniem towarowym, pięć minut i będziemy w domu, bądź grzeczną dziewczynką.

Próbowała już wszystkiego. Z punktu widzenia fizyki - już dawno powinna wylądować na chodniku i zbierać porwane siatki z zakupami. Fizyka to jednak nie wszystko - stwierdził siatkarz i z bijącymi się myślami podszedł do dziewczyny.

-Może pomogę? - pewnym tonem zapytał i zmierzył wzrokiem dziewczynę.

-Nie sądzę, aby była taka potrzeba - odparła Zuza i poprawiła spadającą z jej ramienia torbę. -Poradzę sobie.

Przez kilka sekund patrzyli na siebie złowrogo, po czym siatkarz parsknął śmiechem i pokiwał z niedowierzaniem głową.

-Mała, myślisz, że jak poprosisz o pomoc to Ci korona z główki spadnie? - ironizował. -Dalej się dąsasz za tę kawę? To Ty wylałaś ją na mnie, powinienem wysłać Ci rachunek za pralnię

-Adres ojca znasz, więc w czym problem? - z rosnącą irytacją dopytywała brunetka -A może koperty nie potrafisz zaadresować, co? 

Chciała dodać jeszcze kilka rzeczy, jednak uniemożliwił jej to ból, jaki poczuła na prawym nadgarstku. Spojrzała na rękę, która oplatała jej nadgarstek i poczuła falę gorąca, która zalewała całe jej ciało. Słyszała głos rozgrywającego, który coraz mocniej zaciskał dłoń na jej ręce, ale nie potrafiła poukładać myśli i wydobyć z siebie ani jednego słowa. Przed oczami znowu miała ten feralny dzień, który zmienił całe jej życie. Poczuła się osaczona i bezbronna, bezbronna na tyle, by nie odezwać się ani jednym słowem. Silne szarpnięcie spowodowało, że uwolniła się z uścisku siatkarza. Próbowała uspokoić oddech i przekonać samą siebie, że wszystko jest w porządku, że nic się nie stało. Drżącymi rękami złapała za wózek i z zamiarem wyminięcia zawodnika zrobiła kilka kroków w prawo.

-Zuza, co się stało? - usłyszała głos rozgrywającego. -Wszystko w porządku?

-Zejdź mi z drogi, proszę Cię, odsuń się i pozwól mi odejść - wyszeptała i błagalnym wzrokiem spojrzała na siatkarza. Po kilku sekundach szybkim krokiem oddaliła się od zawodnika, który zdziwiony zachowaniem brunetki przez długi czas nie mógł ruszyć się z miejsca.

*

_____________________________________________________________________________

Sesja za mną. Z ręką na sercu przyznam się, że matura w porównaniu ze studiami to pikuś. Przepraszam, że tak długo nic nie dodawałam, ale przez nawał egzaminów spałam po 4 godziny -_-

Teraz mam ferie, dłuuuuugie ferie, więc obiecuję nadrobić zaległości. Spodziewajcie się duuuużo Fabiana i duuuużo Zuzanny!

Pozdrawiam i zapraszam do komentowania, Majka :)